Savaş Poyraz’ın “Ölüm Allah’ın emri” diye başlayan bir yazısı vardı. Evet, hepimiz biliyoruz ölüm Allah’ın emri ve hep ekleriz. “Allah sıralı ölüm versin.” diye ama başımıza geldiğinde bunun yaşla ilgili olmadığını anlarız. Ölümün genci de yaşlısı da bir.
Geçen hafta Nilgün Sezeralp’in sabah 07.30 da gönderdiği mesajıyla ölümünü öğrendiğim Türkan Özpençe sadece bir isim değil. Bize, İzmit’e edebiyatı sevdiren şair ve yazar Ruşen Hakkı’nın eşi.
Bu şehirde olmadığım için Ruşen Hakkı’yı tanıma şansım olmamıştı. Ben İzmit’e geri döndükten kısa bir süre sonra da Ruşen Hakkı’yı kaybetmiştik. Ölümünün ardından ilk anma etkinliğinde Ruşen Hakkı’yı araştırırken duyduğum önemli bir ayrıntı beni çok etkilemişti. Ruşen Hakkı şiirlerinin çoğunu eşi için yazmış. Bu ayrıntı çok hoşuma gitmiş ve Türkan Özpençe’nin kendisine olan saygımı arttırmıştı.
Hastaneye yatmadan bir ay önce kızı Gülgün Çankaya’nın yanında kalırken ziyaretine gittiğimde anne şefkatini üzerimde hissetmiştim. Sık sık hatırımı sormuş ve odasına dinlenmek için gittiğinde tekrardan bizi yalnız bırakmak istemeyen bir edayla yanımıza gelmişti.
Hastane ziyaretine gittiğimde ise sık sık “ iyi ki geldin.” diyerek memnuniyetini ama aslında kendi sıcak ruhunu yansıtmıştı.
Her zaman güler yüzlü, yardımsever ve insancıl bir kişiliğe sahip olan Türkan Özpençe çevresindeki herkes tarafından sevilen ve sayılan birisiydi. Çok hatırnaz, naif bir insandı.
Kızı Nilgün Sezeralp sosyal medya da yazdığı yazıda hayatı boyunca kimseyi kırmadığını vurguladı ve duygularını “O kimseyi incitmedi. Toprak da onu incitmesin.” diyerek ifade etti.
Kızı Gülgün Çankaya ise annesiyle babası için “Kavuştuklarını bilmek en büyük avuntu bizler için.” diyor annesinin ardından.
Uzun süre yatmayı hiç istemezdi Türkan Özpençe, kızları annelerine bakmaktan rahatsızlık duymasa da dediği gibi de oldu.
İki gün önce torunu Eylül Salman ile karşılaştım, “Anneannem ile birçok şeyi paylaşırdım şimdi yine paylaşmak istiyorum olmuyor. Anneannem de dedem de kendimi toparlayıp önüme bakmamı isterlerdi. Bugünleri, bu acıyı yaşayacağız, yaşamamız gerekiyor.” dedi konuşmamızda.
Biz de üç kardeşiz, tıpkı Nilgün Sezeralp, Gülgün Çankaya ve Pınar Salman kardeşler gibi. Ondandır herhalde kardeşlere yakınlığım. Hani derler ya “Kan bağı olmasa da can bağı önemli.” diye. İşte bizimki onun gibi kardeş sevgisi.
Aynı sıkıntıyı, üzüntüyü biz de yirmi bir yıl önce üç kardeş annemi kaybettiğimizde yaşadık. Bu acıya zamanla alışılıyor. Ama o dönemde hep annenizi yanınızda hissederek yaşıyorsunuz. Uzun süre yaşıyor gibi aklınıza söylemek istediğiniz bir şey geldiğinde telefon etmek istiyorsunuz. Ben annemi kaybettikten sonra bir yıl kayınvalideme “anne” diyememiştim, ağzımdan çıkan anne kelimesini kıskandığım için.
Nilgün Sezeralp, Gülgün Çankaya ve Pınar Salman kardeşleri çok iyi anlıyorum. Şu zorlu dönemlerinde elimden geldiğince yanlarında olmaya çalışacağım. Umarım gittikleri yerde yine karşılaşırlar ve Ruşen Hakkı orada yine şiirler yazsın Türkan Özpençe’ye.
Evet, Savaş Poyraz’ın dediği gibi “Ölüm Allah’ın emri ama ayrılık olmasa.”
